Solaris

"Wyruszamy w kosmos, przygotowani na wszystko, to znaczy na samotność, na walkę, męczeństwo i śmierć. 

Ze skromności nie wypowiadamy tego głośno, ale myślimy sobie czasem, że jesteśmy wspaniali. Tymczasem, tymczasem to nie 'wszystko', a nasza gotowość okazuje się pozą. 

Wcale nie chcemy zdobywać kosmosu, chcemy tylko rozszerzyć Ziemię do jego granic. Jedne planety mają być pustynne jak Sahara, inne lodowate jak biegun albo tropikalne jak dżungla brazylijska. 

Jesteśmy humanitarni i szlachetni, nie chcemy podbijać innych ras, chcemy tylko przekazać im nasze wartości i w zamian przejąć ich dziedzictwo. Mamy się za rycerzy świętego Kontaktu. To drugi fałsz.

Nie szukamy nikogo oprócz ludzi. Nie potrzeba nam innych światów. 

Potrzeba nam luster. 

Nie wiemy, co począć z innymi światami. Wystarczy ten jeden, a już się nim dławimy."

Można odzyskać coś takimi, jakie się pamięta?

Czym jest?

Solaris.

To,co nieśmiertelne.

Świadomość i człowieczeństwo.

Wspomnienie.

Sposób na wieczność.

Można zaakceptować jego obecność, pamiętając, że odpowiadamy za siebie i własne decyzje, sami wybieramy, jaką drogą podążyć.

“Pamięta lepiej lub gorzej. Nie ma gwarancji, że zapamiętał ją dokładnie taką, jaka była.

Najważniejsze,żeby się dobrze zapamiętać.” 

Futuryzm fascynuje. I unikanie dosłowności. Przestrzenność, geometria i minimalizm.

Inspiracją do połączenia stylizacji (która jest tu zresztą niewielka) z miejscem sesji  była kompilacja “Powrótu z gwiazd” Lema oraz “Solaris” w reżyserii Stevena Soderbergha na podstawie powieści w/w autora. I o ile nie zaczytuję się w fantastyce, ani nie porywają mnie produkcje typu sf, tak oba wymienione tytuły zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Zresztą ‘Solaris’ jest filmem, do którego wracam, jeśli tylko jest ku temu okazja. Już kilka razy się to zdarzyło, a wciąż mam wrażenie, że jest jeszcze wiele treści, które pozostały do odkrycia. Zachwyca paradoksalne scalenie świata tak odległego – z realnym bytem, jak i surowości czasu i miejsca – z towarzyszącymi temu wciąż aktualnymi problemami. Zdawać się może, że umarła czasoprzestrzeń. Pojawiają się wyraźne granice naukowego poznania. Żyjemy już w absolucie.

Solaris ‘wgryza’ się w głowę i po prostu już w niej zostaje.

Możliwość przekraczania granic świadomości, światów i wymiarów. Nieważna jest linia czasu.

Wyspy Kanaryjskie. Fuerteventura. Carralejo.

Fotografie: Wojtek

Postprocessing: Mirella Szymoniak

Zestaw: Sukienka Staff by Maff | Buty Alexander Wang | Full cap Vintageshop | Naszyjnik i pierścionki H&M